Whip

In BUKBLAD 2 stond een interview met Pizza Knife (zie onze website). Toen ik las dat bandlid Ben Kalb samen met Bob Mollema van Fluisteraars de studio in was gedoken, werd ik nieuwsgierig. Een beetje een vreemde combinatie is het wel, want deze bands liggen muzikaal mijlen ver uit elkaar. Des te benieuwder ben ik dan ook naar het resultaat op ‘Astral Fire Choirs’, de eerste EP van Whip die is uitgebracht door Waaghals Records en Kapitaal Records.

Afgaande op de bandnaam Whip en de muziek waar we beide heren van kennen, verwacht ik er flink met de zweep van langs te krijgen. Pizza Knife produceert namelijk opgefokte hardcore-trash-punk en Fluisteraars Nederlandstalige black metal. Ik stel me voor dat wanneer je deze twee bands in een blender gooit, er een donkere metalen substantie als een op hol geslagen Kalasjnikov uit komt geknald. Niets is minder waar. Deze blend blijkt een zompige, vuige en gruizige rockabilly garage surf punk voort te brengen, om nog maar eens met wat termen te smijten. Whip laat zich echter niet makkelijk in één hokje plaatsen, De band is op muzikale verkenningstocht waarbij invloeden uit verschillende genres worden gebruikt om een eigen sound neer te zetten. Het tweetal vermaakt zich hoorbaar prima in een muzikale speeltuin waarvan de hekken verwijderd zijn. Het grenzeloos en vrijuit gebruik maken van de vele mogelijkheden levert in dit geval een verrassende EP op. Je voelt de vreugde van het maakproces.

Vorig jaar werd de eerste track ‘Francis’ al uitgebracht met invloeden van The Cramps en Dead Moon. Stemgeluiden worden hier gebruikt als een instrument. Goed geplaatste korte kreten voorzien van galmende echo en uithalen als een huilende wolf slaan op een aangename manier de surfrock structuren stuk. Het tweede nummer ‘They Nodded’ klink woester maar bevat veel van dezelfde herkenbare elementen. Ook hier duiken stemgeluiden uit alle hoeken op, halfweg het nummer associeer ik een van de stemmen met de wolf uit Roodkapje. Dreigend worden we toegesproken “Nice to meet you, Nice to eat you”, net melig genoeg om de dreiging niet door te laten slaan in agressie. Dit soort contrasten zijn in alle nummers terug te vinden, er wordt volop gebalanceerd tussen gekte en urgentie.

De logge drums stuwen het laatste nummer ‘Lethal Leather Fire’ lekker voort. Donker gegrom wordt afgewisseld met hysterische kreten, al deze stemgeluiden geven een extra gelaagdheid aan het nummer. Met 7 minuten en 44 seconden is deze EP voor mij te snel afgelopen. Ik lust meer van dit rauwe en ongepolijste spul. Is Whip live te ondergaan? Het web vertelt dat ze in 2022 op Le Guess Who speelden en onlangs in dB’S. Nieuwe datums vind ik niet, dus speel de EP nog maar een keer af.