Uit het dagboek van een Proto

Samen met Daan en Sid vormt Guus The Protos. Onlangs verscheen hun debuutplaat Drain in my Brain op vinyl. Tegelijk vermaakt Guus zich met de studie kunstgeschiedenis aan de UvA. Voor Bukblad houdt hij een dagboek bij. De wederwaardigheden van een jonge punk. Dit is deel 1.

Donderdag speelden we in de Skek; u verstaat: Amsterdam. Overdag had ik college, m’n gitaartas fungeerde als aktetas. Zijn naam ontspringt me even, maar hij vertelde wel aardig. Zo blijkt Caravaggio een moordenaar, heeft Rafael zichzelf doodgeneukt en dan was er nog iets over pigmenten. ’s Middags ging ik Daan maar helpen met het slepen van versterkers, Skek moet nog even sparen. Bone dj’de en hij had een spanjaard meegebracht. Hij is een waar meester in lederwaren, home is a leather jacket. Mocht je ooit in Madrid zijn… Het was een erg jolig typ al verstond ik niet heel veel van wat hij zei.

Het publiek bestond voornamelijk uit Haarlemse en Utrechtse vrienden. Het podium beslaat een vensterbank en dus stonden onze versterkers op een piano. Sid hoorde dan ook niets, al nam dat niets weg van ons spel. Het is en blijft een fijne kroeg. Laat kon ik het helaas niet maken want ik werd vrijdag om negen uur stipt in het Rijks verwacht. Ik moest iets leuks zeggen over een werk van Israëls. Furore heb ik met mijn brakke kop niet gemaakt maar dr. Fucci had geen inhoudelijke kritiek.

Om naar Middelburg te komen hadden we een auto gehuurd. U raadt het al, daar moesten we spelen. De Ford focus kwam niet van een bedrijf maar van een particulier. Dit was te merken. De achterbak, die we nodig hadden voor een drumstel en versterkers, was bezaaid met sporttassen, ballen en lege Hertog Jan glazen. Het gevolg hiervan was dat ik mijn volume moest reduceren naar één m3 om nog op de achterbank te passen. Desalniettemin heb ik was slaap bij gepakt. Eenmaal aangekomen in Middelburg zag Daan de profilering van de autodeur over het hoofd en reed zodoende een deuk, daar ging de gage. Hayo ontving ons hartelijk bij kaffee ’t Hof en de keuken voorzag ons van heerlijke spijs en drank. De gastheer tafelde met ons en het eten is vurrukkulluk.

Het spelen was erg leuk al telt Middelburg weinig punkliefhebbers. Een grappig mannetje dat dacht dat ik in Arnhem woonde wilde met mij jammen, ik moest hem teleurstellen. We zouden in eerste instantie blijven slapen maar reden opeens toch terug naar Amsterdam. Toen we een minuut of twintig aan het rijden waren werden we gebeld door Middelburg. We zijn een tas vergeten. Maar dat kon niet want we hadden alle gear. Verward vragen we om een foto en Daan herkent het logo. Blijkt het een sporttas van de bierdrinkende sloddervos die zijn auto verhuurt!

In Amsterdam moesten we de hele zooi natuurlijk weer uitladen. Maar om kwart voor drie is dick & dick niet alleen een pizzeria maar ook een club, wij probeerden ons dus met vele trommels door een menigte te wurmen die alsmaar ‘shake that ass, let that couchie breathe’ vals meezong. Rare blikken op en neer. Er sloeg ook nog eens iemand heel hard op de kick… Blij toen het klaar was.

Daan en Sid waren wel zo aardig mij af te zetten op centraal. Door die stomme tas had ik wel mooi m’n trein gemist, mocht ik eens 50 minuten in de kou staan wachten. Gelukkig stond mijn trouwe vriend Wessel in Haarlem op mij te wachten, zelfs om vier uur nog. We hebben een heerlijke slaapmuts opgezet.