Tramhaus

De liedjes I don’t Sweat en Karen is a Punk zijn in de basis vergelijkbare two-chorders. Luister ze maar eens een paar keer achter elkaar door. Zou het Rotterdamse Tramhaus één idee op twee manieren hebben uitgewerkt? Mocht dat zo zijn, dan hebben ze dat goed gedaan.

De koele zang in I don’t Sweat verraadt ironie. Hij vertelt de waarheid, maar gelooft die zelf niet. In een interview met Tramhaus op de website van 3 voor 12 wordt over en weer gepraat over ambitie. Ambitie is fout, maar misschien ook wel weer niet. Mijn advies: vergeet ambitie, laat je niet door dergelijke toverwoorden verleiden, want voor je het weet verzand je in gemijmer over passie en targets. Wil je muziek maken, doe het dan. De meeste mensen slaan mijn adviezen in de wind, terecht, want advies is evengoed een nihilistisch toverwoord. Tramhaus is een mooie bandnaam; de omvorming van huis naar haus gevat. In sommige Brabantse regio’s spreekt men van haus als men naar huis gaat. En haus is Duits, de helft van het woord Bauhaus, dat eerst de naam was van een stroming in de architectuur en later de naam van een Engelse band (begonnen in 1978) die muziek poogde te maken trouw aan de beginselen van die architecturale stroming. De muziek van de band Bauhaus wordt door menigeen postpunk genoemd. De muziek van Tramhaus wordt ook dat label opgeplakt. Ik weet niet wat postpunk is. Op wikipedia lees is dat de ontwerpen van de architecten van Bauhaus ‘strak van lijn, eenvoudig van vorm en zeer functioneel’ waren. Bestaat er zoiets als functionele muziek? Ja, die hoor je in de supermarkt. De muziek van Tramhaus is niet functioneel. Hun muziek is er gewoon. Wel zijn I don’t Sweat en Karen is a Punk strak van lijn en eenvoudig van vorm. De baslijn in I don’t Sweat is geweldig. Het gitaardingetje in dat liedje idem dito en voor mij een linkje naar de prachtplaat Seventeen Seconds van de Cure. Maar Tramhaus is geen Cure. Tramhaus weet het niet zeker, dat hoor ik en precies dat maakt het spannend.