‘Oh Death’ de wederopstanding van Goat

Sinds ik als kind in een schapenpak werd gehesen, deins ik terug voor verkleedpartijen. Tijdens het bezoek aan een optreden van GWAR menig jaar geleden, had ik een directe flashback. Mensen horen niet in een dierenpak. Onlangs nog zat ik in een bruin café in Den Bosch naast een groep Oeteldonkers. Trots zijn ze op de met vele emblemen volgeplakte blauwe boerenkielen, want dat bevestigt dat het doorgewinterde carnavalsvierders zijn. Voor degene die wel eens de sfeer willen proeven, voor de zogenaamde ‘import van boven de rivieren’, zijn er kant en klare zwarte tweedehands jasjes vol emblemen te koop. In de Vughterstraat hangen ze ongegeneerd voorzien van een prijskaartje tussen de 250 tot 300 euro. Stop mij in zo’n belachelijk en elitair uniform - inclusief de pluche Oetel op de schouder - en ik voel me direct weer dat ongelukkig kind in een schapenpak.

Voor mij dus liever geen opsmuk maar eenvoud en puurheid. Toch maakte Goat mij destijds nieuwsgierig met hun rituele klederdracht en bijbehorende maskers. Sommige bandleden dragen kledingstukken die eruitzien als ware kunstwerken, gemaakt van authentieke materialen, terwijl andere het vrij eenvoudig houden. Hun gezichten zijn stuk voor stuk onherkenbaar, want verstopt achter maskers van eigen makelij. Het geheel doet denken aan een of ander occult stammenritueel. Dit is meer dan een lukrake verkleedpartij, het is één van de krachtige elementen die deze mysterieuze band uniek maakt. Evengoed kenmerkend zijn de twee zangeressen wier stemmen ergens tussen zuiver en vals zweven. Op het podium zijn deze intuïtief dansende dames een oogstrelend tafereel. Met sambaballen, tamboerijn en Ghungaroo-bandjes om de enkels zijn ze een instrument an sich. Hun bewegingen zijn vrij, mystiek en energiek met een nonchalant verleidende ondertoon. Een voorstelling van Goat is alleen al hierom nooit saai.

Wanneer je je gaat verdiepen in de achtergrond van Goat, wordt het wel een beetje vermoeiend. De anonimiteit strekt verder dan het podium. Zelden laat de band zich interviewen; doen ze dat wel, dan pogen ze hun identiteit schuil te houden. De enkele interviews die online staan, zitten vol dubbelzinnige en ontwijkende antwoorden. Wanneer er bijvoorbeeld wordt gevraagd naar wie Goat zijn, antwoord een bandlid: “Goat is een band met 2500 leden. Ik heb nog niet iedereen ontmoet. We zijn verspreid over de hele wereld. Momenteel bezig om de mensheid naar een hoger spiritueel niveau te brengen. Het is momenteel geen gemakkelijke klus, maar iemand moet het doen”. Met dat soort antwoorden zullen we het dus moeten doen. Een ander voorbeeld is de opmerkelijke afkomst van de band. Ze beweren te zijn opgegroeid in het afgelegen en vervloekte Korpilombolo in het Noorden van Zweden. Dit dorp heeft volgens Wikipedia 522 inwoners. Eeuwen geleden zou een reizende toverdokter er voodoo geïntroduceerd hebben. Hij wijdde de gemeenschap in in de religieuze rituelen. Toen jaren later christelijke kruisvaarders alles vernietigden wat niet met het christendom te maken had, brandden ze de plaats tot de grond af en plaatsten een vloek op het gebied. Dit soort verhalen en mythen verbindt Goat graag aan hun naam. Je gaat erin mee of je gruwt ervan; ieder zijn meug. Hun muziek laat zich zowel met als zonder dat rookgordijn goed genieten.