Tekst: André Steenbergen
Foto: Titouan Massé
OCS / The OhSees / Thee Oh Sees / Oh Sees / OhSees / Osees
Wie kent ze niet? Underground bands die te veel goede platen uitbrengen. The Fall van wijlen Mark E. Smith was zo’n band vanaf de vroege jaren 80. Hetzelfde geldt voor Robert Pollard en zijn Guided by Voices, die nog tot op de dag van vandaag de devote fan bestoken met de ene release na de andere. In dat rijtje past, vind ik, ook John Dwyer die de laatste 20 jaar de garage/psych liefhebber tot wanhoop drijft met een stortvloed aan albums. Stijlvastheid echter, is laatgenoemde vreemd….. en dat vergt wat van de luisteraar.
Het zal ergens begin 2019 zijn geweest dat ik een bezoek bracht aan Distortion Records, een platenzaak in de Jordaan in Amsterdam. Nou ja, platenzaak…. Distortion Records behoort tot de categorie ‘one of a kind’, laten we het daar maar op houden. Verder ga ik er lekker niks over zeggen; ga zelf maar eens een kijkje nemen.
Afijn, eenmaal binnen en mijn weg banend door met name lege kartonnen verzenddozen, wist ik weer waarom ik graag in de ‘betere’ (!) platenzaak kom. De ‘betere’ platenzaak is namelijk een winkel waar eigenzinnige medewerkers er niet voor schuwen hun weerbarstige muzieksmaak los te laten op argeloze klanten. Ik hou daarvan en het levert vaak wat op.
Zo ook deze keer. De winkelbaas had een album op de draaitafel liggen dat zich, gedurende mijn krat-gegraaf in de hoeken en gaten van Distortion Records, in mijn auditieve cortex begon te nestelen. “Wat is dit? Fascinerend! Nieuw! Is dit wel nieuw? Hmmm, en… huh, ik ken deze band toch? Het lijkt wel Jaki Liebezeit van Can op drums. Man, wat goed!”
Achter kartonnen bergen en hoge torens van liggende, gestapelde (aaargh) LP’s zat verscholen de eigenaar en ik vroeg hem wat hij op had staan. “Eh, dat is de laatste van Thee Oh Sees. Oh nee, ze heten nu Oh Sees. Geen ‘Thee’ meer ervoor. Het zal wel.”
Ik wist genoeg. Dit was psych/garage veteraan John Dwyer met zijn zoveelste release!
Ooit gestart als OCS (spreek de afkorting maar uit) waren we via The OhSees, Thee Oh Sees dus naar Oh Sees gegaan. Grappig dat die ‘Thee’ van Thee Oh Sees eraf was gehaald, want het was nu net die ‘Thee’ die me een paar jaar daarvoor op het spoor had gezet van dit eigenzinnige bandje. Immers Billy Childish had met Thee Milkshakes, Thee Mighty Caesars en Thee Headcoats mij geleerd dat bands met een ‘Thee’ als lidwoord garant stonden voor gruizige garagerock op het allerhoogste niveau.
Ja, ook Thee Oh Sees. ‘Stijf van de reverb staande, Crampsy, stug doorstoempende garage met vervormde jongen/meisje samenzang met gekke 60s psych uitspattingen’, zo zou je hen in de periode 2008- 2013 kunnen omschrijven. Dat labelbaas Larry Hardy van ‘In the Red Records’ de platen van deze band graag uitbracht, was dan ook meer dan logisch. Ooit las ik namelijk van Larry in een interview de uitspraak: “I want my garage/budget/punk & noiserock to be manic, perverse, alienated and frustrated!” Zo is het maar net. Thee Oh Sees uit die tijd pasten perfect in dat plaatje. Naast vele andere ‘In The Red’ releases had ik ‘Help’, ‘Castlemania’ en ‘Carrion Crawler/The Dream’ van Thee Oh Sees dan ook vlot in de platenkast staan.
Toch klonk datgene wat door de winkel schalde beduidend anders dan wat ik gewend was. Had de platenbaas, zonder bandnaam te noemen en zonder de muziek te laten horen, mij deze plaat aanbevolen met louter een omschrijving als “dit is een creatieve, ritmische mix van proto-metal, dark psych, trippy prog, kraut- en jazzrock” in combinatie met het omhoog houden van een hoes met daarop een science fiction-achtige draak, dan had ik ongetwijfeld hoofdschuddend en met een afwijzend handgebaar de aanbeveling resoluut afgewezen. “Prog? Jazzrock? Echt niet!”
Het liep dus anders, want de eerste kant van ‘Smote Reverser’, de titel van de dubbel LP in kwestie, raakte me hard daar in die dozen-ballenbak met de naam Distortion Records.
dit is een creatieve, ritmische mix van proto-metal, dark psych, trippy prog, kraut- en jazzrock
Uiteraard heb ik de plaat aangeschaft en ik kan u vertellen…… het hek ging totaal van de dam. Ik werd die devote fan! Het hele oeuvre van opperhoofd/zanger/gitarist/record-nerd John Dwyer kam ik af sinds die tijd. En wat een onrust brengt dat teweeg, want de output van (Thee) Oh Sees is niet alleen enorm (26 albums!), maar ook nog eens zeer fascinerend! Ik vind echt alles goed; van de weirde acid-folk van de vroegste Thee Oh Sees platen, de psych pop die na de beukende garage-periode kwam tot het uitgesponnen krautrock monster wat de vijf-koppige, ‘twin drummers’ band vanaf ‘Smote Reverser’ is geworden. En mocht dat niet genoeg zijn, naast die 26 albums zijn er ook nog uitstapjes en zijprojecten: Coachwhips (gestripte ‘Cramps meets Gories’), The Damaged Bug (Dwyer’s verering van 60s outsiders als the Silver Apples en Michael Yonkers) en vijf, in de pandemie gemaakte, improvisaties genaamd Witch Egg, Bent Arcana, Gong Splat, Moon Drenched en Endless Garbage.
Omdat ik mijn muziek altijd consumeer met in het achterhoofd de wetenschap dat datgene wat ik hoor weer ergens door geïnspireerd moet zijn geweest, hebben de roots en inspiratie van John Dwyer mijn grote belangstelling. Dus consumeren we thans veel krautrock (Can, Neu, Faust, Phantom Band), Miles Davis’ ‘Bitches Brew’, Soft Machine’s debuut, The West Coast Pop Art Experimental Band, The Fall, Hawkwind en Archie Shepp etc etc. Een beetje record-collector vindt altijd wel een excuus om weer wat te aan te boren, niet dan? Het is een ziekte, mensen….. dat gedoe met die platen. Laat dat duidelijk zijn.
Oh, en mocht je denken er dan te zijn…… nou nee, dus. Doorloopsnelheid én variatie zijn immers de sleutelwoorden in de discografie. Zo kwam er vorig jaar vanuit het niets ‘A Foul Form’ uit, een verzengende hardcore-punk ode aan bands als Black Flag, Abwärts, The Subhumans, Bad Brains en Rudimentary Peni. Superstrakke, beukende punk met twee synchroon meppende drummers. Die zagen we niet aankomen! Ook ‘A Foul Form’ is onmiskenbaar een plaat van de hand van de meester en past prima in het oeuvre. En de naam van het gezelschap inmiddels? Osees! Inderdaad, nu is ook de letter h verdwenen. Waar gaat dit heen…..?
