Lewsberg

Hopla: floortom, basgitaar en slaggitaar starten een dwingend uptempo; de snaredrum tetst. Een paar maten later zet leadgitarist Michiel Klein een limbisch loopje in waarvan hij slechts bij de spaarzame akkoordenwisselingen loskomt. Nog weer vier maten verder praatzingt Arie van Vliet zijn eerste regels, zakelijk en laag, als een dichter die vindt dat de woorden voor zich horen te spreken, zijn performance zou er, indien te dik aangezet, afbreuk aan doen. Hij observeert: “You have your finger on the trigger.”

Six Hills is dialoog en samenzang ineen. Tweede stem is die van bassist Shalita Dietrich. Klankkleur: als Sonic Youths Kim Gorden in Tunic, zwoel, ietwat duister en versluierd. Ze staat voor een deur en daarachter is het niet pluis, dat voel je zonder het bewijs te kunnen leveren. Ondertussen ben ik gevangen in het dwingend uptempo en dan duiken we de solopartij in. Damn, dit is geweldig. Op een achtergrond van kronkelende, richtingloze feedback pielt de andere gitaar tonen die klinken als laatste woorden. Hier wordt iets samengevat waarvoor de grammatica ontbreekt. En toch is het ook (weer) zakelijk, een observerend zoeken naar zeggingskracht. Heel mooi dit. Six Hills is lang en de songelementen zijn bloksgewijs georganiseerd. Ik wist bij eerste beluistering gelijk dat er nog zo’n solopartij zou volgen. En die kwam, gelukkig.

Ik ga de band van de plaat met de bananenhoes niet noemen, ook niet hun liedje met een vrouwelijke held (zonder de letter e op ’t eind) als titel. Ergens rond de vijfde minuut van dat lied wordt het tempo dwingend als in Six Hills, dat daarmee in pophistorisch perspectief een strakke trip is. Lewsberg zoekt al drie platen lang met beperkte ingrediënten naar het perfecte lied. Het resultaat is, zoals dat bij streven hoort, telkens net niet perfect, maar altijd erg goed. Nummers als Six Hills live ondergaan kan niet anders dan een zuiverende werking hebben. Het dwingend uptempo duwt sores naar een verre uithoek. Je kijkt uit over een betonnen woestijn bij ondergaande zon. Je bent binnen modernistische marges gelukkig en de ochtend zal opnieuw kut zijn.