Tekst: Pernilla Ellens
Foto: INSTAGRAM TEXOPRINT
Een biecht met Texoprint
Het gaat lekker met Texoprint uit Rotterdam: zo speelden ze een afgeladen show in de Casbah op Best Kept Secret en verscheen hun derde EP Mumble in april op Subroutine Records. Die plaat heeft wat meer trage nummers dan we gewend zijn van het noiserock trio, zoals Push It Down en 3. Maar ook in een lager tempo is de band explosief en overweldigend. Je hoeft niet altijd hard te gaan om hard te gaan, zeg maar. Eerlijke, persoonlijke teksten vinden hun weg in gejaagde ritmes en onheilspellende melodieën, die eindigen in een wall of sound. Anyway, dit is geen review maar een interview. Ik spreek drummer en vocalist David, gitarist Redwin en bassist Jasper in de Arminiuskerk in Rotterdam, dat mooie heilige huisje dat ook voor Left Of The Dial wordt gebruikt. Laat de biecht beginnen.
Hoi Texoprint! Jullie worden Nederlands meest intense noise rock trio genoemd. Wat vinden jullie zelf van die titel?
David: Eerlijk gezegd, dat heb ik zelf bedacht voor onze bio. Ik probeer ons op die manier te verkopen. Het is niet dat iemand ons die titel heeft gegeven met een kroon ofzo.
Redwin: We zijn zelfgekroond [lachend].
De EP Mumble is net uitgekomen. Hebben jullie al reactie daarop ontvangen?
Hoe verschilt deze plaat van jullie vorige EP?
David: Deze EP is minder gehaast op veel vlakken. We hebben wat meer tijd genomen met opnemen, zodat Redwin wat meer aan zijn gitaarsound kon knutselen. Ook hebben we bij het opnameproces geprobeerd om het voordat het de computer ingaat al goed te laten klinken.
Redwin: We hebben meer aandacht besteed aan individueel goed laten klinken van de vier onderdelen, vocals, drum gitaar en bas.
Jasper: Ja, en daardoor klinkt het allemaal ook beter dan de plaat hiervoor. En kwa liedjes is het ook iets langzamer dan we eerst deden, eerst was het vooral snelle riffs en zo hard mogelijk. Maar nu mag het ook iets rustiger af en toe.
Jullie hebben ook bijzondere hoezen. Is kunst belangrijk voor Texoprint?
Jasper: Ja, voor de hoes van de vorige EP hebben we met kunstenaar Roy Vastenburg samengewerkt. Dat was een conceptuele aanpak. We vinden het belangrijk om samen te werken met kunstenaars waar we fan van zijn, om ook het beeld te laten spreken, niet alleen de muziek.
David: Voor Mumble hebben we met Yonah de Beer samengewerkt uit Amsterdam, hij heeft de hoezen voor de singles en de EP ontworpen. We vinden zijn werk heel tof en het is heel cool om met hem samen te werken.
Hebben jullie binding met de scene in Rotterdam?
Redwin: Ja, tijdens Left of the Dial in 2022 speelden we een secret show bij Kunst & Complex, in het atelier van eerdergenoemde Roy. Dat was een echt Rotterdams moment waar veel mensen en verbindingen samenkwamen. Bij Kunst & Complex was ook Tramhaus hun eerste show. De gitariste van Traumhaus, Nadya, en onze Jasper zijn dikke mik, dus op die manier is er ook connectie.
David: In Corona-tijd hebben we onze eerste show gedaan bij Bar3, daar hebben we vaker gespeeld. In Rotown hebben we onze vorige EP uitgebracht. We zien ons ook wel echt als een Rotterdamse band. Tot hoeverre wat er gebeurt in Rotterdam nou echt een scene is, is moeilijk te omvatten.
Redwin: Ik denk dat de meeste bands wel eilandjes zijn op zich, wij zijn dat ook. Zeker omdat we niet veel uitgaan, je vind ons niet snel terug in de kroeg.
Wat is jullie favoriete zomerplaat?
Jasper: Naturally van JJ Cale, elke zomer herontdek ik die plaat weer omdat die zo lekker rustig is. Het is de perfecte muziek om aan te zetten als je gaat zwemmen. Het is blues en ik hou helemaal niet van blues, maar die plaat vind ik heel chill.
Redwin: Ik denk Miharu Koshi - Tutu. [Japanse jaren 80 zangeres en muzikant, red.]
David: Ik heb vandaag Face Value van Phil Collins geluisterd, die blijft goed.
Redwin: Poh, dat is ook wel een banger.
Jullie teksten zijn soms best duister en zwaar. Is er ook ruimte voor humor?
Jasper: Heel veel, er zitten ook zeker grappige dingen in de teksten die David schrijft.
David: Een nieuw nummer wat nog moet uitkomen op de volgende plaat gaat over van die hustle culture reels, van kale guys die aan het boksen zijn met leeuwen op de achtergrond. Ik vind dat echt grappig dus daar heb ik een nummer over geschreven. Er zitten zeker wat goofy dingen in Texoprint. Maar ik probeer het dan wel op een manier te brengen die past bij de sfeer. Wij weten wel dat de grapjes in de nummers tongue in cheek zijn.
Hebben jullie nog een classic tour verhaal?
Jasper: We zijn gepeppersprayd op tour. We waren in Tsjechië en sliepen boven een bar. Op een gegeven moment hoorden Red en ik allemaal geschreeuw, dus toen gingen we kijken en waren er 3 gasten superlam de bar binnengekomen. Ze eisten toen shots en toen ze dat niet kregen, pakte een van hen een bus pepperspray bij en toen ontstond er chaos.
David: De lucht in het hele gebouw, drie verdiepingen hoog, was gewoon spicy.
Redwin: Toen we beneden kwamen leek het echt de hel, mensen waren aan het schreeuwen, aan het kotsen, aan het janken, er waren zelfs mensen aan het vechten.
Jasper: Toen we weer boven waren kwam de programmeur naar ons toe gerend: “Jongens, zijn jullie oke?! Nou welkom in Tsjechië!’’ We hadden alleen flink gehoest, maar waren verder oké. Op zo’n moment voelt het heel kut, maar achteraf is het wel geinig.
Wat is jullie droom als band?
David: We willen graag veel reizen met onze muziek, we willen veel op tour, maar ook leuke shows doen in Nederland. Een concreet doel is dat we er ook van kunnen leven. In Nederland is het heel moeilijk om geld te verdienen als muzikant, maar het zou fijn zijn als dat ons wel lukt en dat we onafhankelijk kunnen zijn. Dat we niet hoeven bij te beunen.
Jasper: Een KEXP-sessie is ook wel echt een droom.
Redwin: En op alle continenten spelen, behalve Antarctica.
Jasper: Juist op Antarctica!
Redwin: Oké, fair enough, dan kunnen we een Metallica pullen.
David: Jongens, er is iets met m’n buizen..
Redwin: M’n fuzz klinkt wel lekker.
En lachend sluiten de jongens het gesprek af, klaar voor hun korte kerkshow.
