Tekst: Mark Olijslagers
Foto: Gen Kay
CLAMM
Een woeste reactie op de heersende wereldellende, dat is de tweede LP van CLAMM zonder meer. Niet geheel onverwacht want ook op de eerste plaat ‘Beseech Me’ uit 2021 uitte de band al volop kritiek tegen de gevestigde orde. Nu ruim een jaar later is de urgentie op hun nieuwste album ‘Care’ nog duidelijker aanwezig. De onzekerheden die wereldwijd heersen, veroorzaakt door COVID lockdowns, falende politiek, macht en onderdrukking, kapitalisme en ander gespuis, ontgaat ook de nieuwe generatie niet.
Het antwoord van CLAMM hierop is een vijftien nummers tellend album met de eenvoudige en zeer directe albumtitel ‘Care’. Op de albumhoes treffen we tussen de bandnaam en albumtitel een aantal ruwe roze lijnen aan, die in elkaar geslagen vingers verbeelden. Een teken van vereniging. Ze nodigen me uit om wat langer naar de hoes te kijken. Het maakt meteen duidelijk dat deze band de recht-voor-zijn-raap-aanpak hanteert. Met titels als ‘Buy’, ‘Global’ en ‘Incompetence’ wordt dit nog eens extra bevestigd. Het jeugdige punk trio is gevestigd in het Australische Melbourne, de stad waar al jarenlang een rijke undergroundscene heerst en die de thuisbasis is voor bands als Stiff Richard, Alien Nosejob, CIVIC en Mini Skirt.
Op Care bast het nieuwe bandlid Maisie Everett. Haar voorganger Luke Scott zei zijn bandleden vaarwel vanwege een studie in Polen. Tijdens de corona-jaren zijn we gewend geraakt aan werken op afstand en zo nodig te videobellen via Teams, Zoom, Google Meet of wat dan ook, maar repeteren op zo’n 14.000 km van elkaar is knap lastig. Dus nam Everett zijn plaats in en dat is niet geheel onverdienstelijk. Naast de strakke baslijnen horen we haar aangename achtergrondzang, die deze plaat een extra gelaagdheid geeft ten opzichte van het vorige album.
Bot, bruut en badend in galm beukt leadzanger Jack Summers de korte zinnen, die vaak niet meer dan drie of vier woorden bevatten, als woede-mantra’s op de trommelvliezen in. Drummer Miles Harding maakt het trio compleet. Vanaf de aftrap lanceert het drietal een overtuigende energie die de hele plaat niet meer wegzakt.
“And the people outside don’t care about nothing,” zingt Summers in de openingstrack ‘Scheme’. Het kan een overlevingsstrategie zijn om nergens om te geven, welbewust struisvogelgedrag. Niet bepaald de keuze van Clamm. Samen de barricaden op en met ineengeslagen handen vechten voor vrijheid is het motto. Het tweede nummer ‘Bit Much’ knalt er vervolgens behoorlijk in. Typisch zo’n nummer waarbij je jezelf tijdens het live-optreden in de frontlinie van het publiek wilt bevinden. Hoor ik een sax in ‘Something new’? Ja, zelfs twee gastmuzikanten verrijken het album met fraaie extra laagjes en een aangename dynamiek. Saxofonist Anna Gordon en toetsenist Naomi Anzai zijn ook present in het verrassende stukje freejazz aan het einde van het nummer ‘NRG’. De plaat zit vol met dergelijke verrassende vondsten. De band heeft de hardcore punk een ruime jas aangetrokken die ondanks de ruimte zit als gegoten. Het nummer ‘Buy’ is een regelrechte kritiek op het kapitalisme. Hoe wij als Homo Consumens verstrikt zitten in het web van het vrijemarktkapitalisme, waarbij overigens allang geen sprake meer is van een ‘vrije’ markt maar het kapitaal haar macht doet gelden. In de woorden van socioloog en filosoof Willem Schinkel: “…er is geen marktwerking zonder machtswerking”. Het doet me deugd deze jonge honden een nummer als ‘Buy’ vol overgave te horen brengen. Het systeem is zo doorzichtig en wankel geworden dat de nieuwe generatie ondanks het struisvogelgedrag van de gereratie voor hen de scheuren in het plafond constateert. Een ander interessant nummer is ‘Monday’, krachtig geopend met uptempo drums en gitaarrifs die als salvo’s op ons afgevuurd worden. De venijnig scherpe tekst wordt als de cadans van een bonkende machine gezongen. Opvallend is dat Everett hier van achtergrondzangeres naar de voorgrond schuift, naast leadzanger Summers.
