Cheater Slicks

Een tweeëntwintigjarige bouwcollega straalde van oor tot oor bij het kijken naar een filmpje op zijn mobiel. Ik mocht mee­kijken. Op een pas gemaaide maisakker is een Toyota terreinwagen via een rafelige kabel verbonden met een kleine personenwagen zonder motorkap. De bestuurder van de Toyota, de tweeëntwintigjarige bouwcollega, geeft een dot gas, waarop zand onder de banden wegspuit, de kabel op spanning komt en hopla, de motor uit het binnenste van de slachtrijpe personenwagen wordt gerukt. Op de achtergrond klinkt een meerstemmig schaterlachen. Dit filmpje was nog beter geweest met een soundtrack van Cheater Slicks. Vrijetijdsbesteding van het lochte soort verdient dito muziek.

Het Udenhouts woordenboek geeft het woord locht de betekenis van luchtig en lichtzinnig. Als voorbeeld van een toepassing geeft het ‘locht volk’. Die uitdrukking ken ik. Locht volk, zo leerde ik lang geleden, werkt nonchalant; het resultaat van hun werkzaamheden verraadt een lak aan het ambacht, want waarom jezelf als een vakman gedragen als je met een mager zesje ook je centen beurt? De centen zijn het doel, want daarmee kun je lol hebben en daar draait het om. Lol had de band ongetwijfeld ook bij het bedenken van de bandnaam. Cheater slicks zijn veelgebruikte autobanden in de dragracerij. Tegelijk heten kakstrepen in de onderbroek cheater slicks – ‘those brown stripes that soil your white undies’ zegt Urban Dictionary. Mijn moeder noemde die vuiligheid remsporen. Remsporen zijn skidmarks in het Engels en Skidmarks is de titel van Cheater Slicks’ plaat uit 1999. Cirkeltje rond. Al ruim dertig jaar lang wekt de muziek van Cheater Slicks een lochte indruk, een indruk die hun muziek voor mij onweerstaanbaar maakt. Dat het de band toch menens is, ontdekte ik recent, toen ik toevallig eens goed luisterde naar de zang van het liedje Why op On Your Knees, hun eerste plaat uit 1989. Why werd voor het eerst op plaat gezet in 1966 door Dirty Wurds. Beluister het origineel en stel vast dat de leadzang niet zonder overtuiging kan worden gebracht. Wie dit liedje wil coveren, moet weten waar hij aan begint. Enfin, Cheater Slicks slaagt cum laude. Goed geveinsd hartzeer maakt soul van popmuziek. Drieëntwintig jaar later slagen ze opnieuw, dit keer met het zelf geschreven Love Ordeal. Niet eerder naderden lochtheid en diepe soul elkaar zo dicht. Telkens weer huiver ik bij de wanhoop die als een zwarte zon doorbreekt in de waaromvraag die het refrein afsluit: ‘Why do I always feel guilty?’. Ken je Cheater Slicks niet, stap dan in via genoemde liedjes. Zij wijzen je de weg. Ik kap ermee. Dit had een degelijk retrospectief moeten worden, maar ik wist mezelf met weinig moeite te overtuigen dat een zesje meer dan genoeg is. Why do I always feel guilty?