Chattermag

De ontwikkeling van de zeskoppige Haagse band Chattermag is te volgen op youtube. Hun tweede optreden, vorig jaar november, was een thuiswedstrijd, want in het Paard. Spontaniteit en enthousiasme won het van een zekere onwennigheid. Niettemin viel toen al de ongedwongen podiumaanwezigheid én het bijzondere stemgeluid van zangeres Kate op. Driekwart jaar en meerdere youtubefilmpjes later is duidelijk dat de rest van de band haar voorbeeld volgt. Hun catchy poppunkende beatliedjes zijn het andere wapen om het doorgaans jonge publiek los te krijgen.

“We zijn bij elkaar gezet,” zegt Kate, met enige verbazing in haar stem. Het was muziekschool Ready2Play die de zes jonge muzikanten met allemaal verschillende muzikale voorkeuren aan elkaar koppelde. Dat gaat zelden goed. Chattermag is zo’n zeldzaam geval. Nog geen drie maanden bezig speelden ze het genoemde optreden in het Paard, met eigen liedjes, want daarover waren ze het meteen met elkaar eens geweest.

Vandaag, een zondag, hebben ze een oefenruimte gehuurd. Een perfect moment om met ze te bellen. Aan de andere kant van de lijn heeft de band zich in een cirkel opgesteld. “Wil je de achternamen erbij?” vraagt Kate voordat ze iedereen voorstelt: toetsenist Mira, drummer Roan, bassist Oliver en gitaristen Jana en Johann. Ray is er ook, zij vervangt Jana, mocht dat nodig zijn. “Johann en ik hadden elkaar via Insta ontmoet,” begint Kate over pré-Chattermag. “Ik wilde eigenlijk een band met alleen maar meiden. Johann was zo enthousiast over het beginnen van een band dat ik het eerste idee maar liet varen.”

De bandnaam komt uit Orlam, een dichtbundel van PJ Harvey. Kate kocht het boek nadat ze met haar vader een lezing van Harvey had bijgewoond op Crossing border. Het woord chattermag kwam ze vrijwel meteen tegen. Een magpie is een chattermag in het Dorsets dialect en een ekster in het Nederlands. Deze naam won het van de eerder geopperde en eveneens sterke bandnamen Cactus Lipz en Nørmiez. Laatstgenoemde naar hun eerste liedje Normie. Het liedje Hair Salon is getoonzet op een klassieke drie-akkoordenriff en is waarschijnlijk het eerste dat ze in november in een studio gaan opnemen. “Live wordt dat nummer het snelst opgepakt,” aldus Oliver, via het mobieltje in de hand van Kate, die al even gemakkelijk praat. Het krappe jaar dat de bandleden samen optrekken heeft al genoeg verhalen opgeleverd die ze kwijt willen. Niettemin houdt de band zich stil als Kate antwoordt op de vraag naar de herkomst van haar opvallende stemgeluid. “Ja, dat wordt wel eens vergeleken met Nina Hagen,” zegt ze, wetende waarop ik hint. Dan, met een blozend lachje: “Op mijn twaalfde probeerde ik Adéle na te doen. Maar nu gaat het een beetje automatisch als ik mezelf probeer te expressen. Ik probeer niemand na te doen.” Stilte. Om mezelf ervan te verzekeren dat de andere bandleden nog aanwezig zijn, vraag ik of ze graag live spelen. “Jaaaa!” klinkt het in koor. “Live, daar draait het om,” roept één van hen. Kate biecht op dat ze aanvankelijk bang was iets te doen wat het publiek mogelijk niet leuk zou vinden, maar daar was ze snel overheen. De band zoekt naar een podiumact die smaakt naar performance art. “We willen gewoon veel,” besluit iemand. Wie het ook zegt, de hele band wordt voortgestuwd door de vurige koorts die zich manifesteert na het ruiken aan de belofte die popmuziek in zich draagt.