Amyl and The Sniffers

Zou het fijn zijn als je niks hoeft te doen voor een optreden. Niet zelf sjouwen, niks stemmen, gewoon met alle energie vanuit je hotel naar het optreden. Haren geföhnd en fris en fruitig aan de start verschijnen. Hoe anders ten opzichte van de beginjaren. Zelf sjouwen, zelf stemmen, zelf bier regelen en zwetend het podium op. Toch voelt het podium te groot voor de band en leent de zaal zich niet om vanaf het podium de zaal in te duiken.

De muziek van Amyl and the Sniffers staat als een huis. Ook die van de nieuwe, derde plaat, Cartoon Darkness. Meer dan de helft van alle nummers komen hier vandaan. Een stevige set, met 21 nummers in krap 70 minuten, beginnend met Yes sir I can boogie (Baccara) als opwarmertje en afsluitend met een onstuimige toegift van één nummer. Bij de opkomst voel je het… het gaat nu gebeuren. Amy Taylor, in haar niets verhullende outfit, heeft er zin in, kan haar energie bijna niet beteugelen. Wát een front vrouw! Helaas blijft tijdens het hele optreden toch een beetje het gevoel hangen dat Amy gevangen zit in een kooi. De live beelden van de band op de achtergrond, met groezelig jaren zeventig filter, brengen de band iets dichterbij. De Ronda is stijf uitverkocht met 2.000 zielen. Toch hoop ik ze volgende keer weer in een kleinere, rauwere zaal te zien. Dan zitten je lokken maar even niet zoals bij de zangeressen van Baccara.